۱- از زمانی که یادمه دلم میخواست تو ایران زندگی کنم ...با وجود اقوام و فامیل خیلی نزدیک که همه این ور و اون ور دارن تو اروپا و آمریکا زندگی میکنن ، هیچ وقت وسوسه نشدم که از ایران برم ...هر وقت با بیزی حرف میزدیم یا با خودم فکر میکردم به این نتیجه میرسیدیم که اینجا میشه پول درآورد ، زندگی خوب کرد و سفر رفت و از این حرفها ...اما حالا چند وقتی که واقعا گیرررر دادم .....نمیدونم چه چیزی باعث شده که انقدر به محیط شهرمون حساس بشم ...منم یکی از اونها م ..اما گاهی با تمام وجود حرص میخورم..از اینکه تنها چیزی که اینجا ارزش نداره وقت و جون آدمهاست ...از اینهمه بی برنامگی....از بی حرمتی آدمها نسبت به هم...بی منطقی و ...و ...و .... اما وقتی به مهاجرت فکر میکنم .پشتم میلرزه ..باید همه چیز رو گذاشت و گذشت ...مادر ..پدر ...دوستها ....کار ... زندگی ....خونه .....و خیلی چیزای دیگه که شاید نمیشه بیانشون کرد .... دوست دارم بدونم کسایی که تو موقعیت ما هستن درباره مهاجرت چی فکر میکنن و آیا اگر موقعیتی باشه حاضرن مهاجرت کنن ؟

۲- داشتم فکر میکردم که مقوله آموزش چقدر در بین مردم ما اهمیت داره....دیدم خییییییییلیییییییییی !

نمونه اش رو میشه از انتقاداتی که درباره صدا و سیما میشه فهمید ..... همه مردم در سریالهای تلویزیونی گیر مطالب آموزشی هستند .... جمله غالبی که مشه شنید اینه : این سریال خییلییی بد آموزی داره !!  .......... باز گیر دادم ؟:))

۳- این آقای آناناس با غذای دیروزش من رو یه چند ساعتی دست به گردن کرد با گلاب به روتون ...مستراح !! لعنتی نمیدونم غذاش چی بود ...هر چی بود واقعا معنی مسمومیت رو فهمیدم !