Speak to me, emptiness, so that i might know how to fill you.

چیزی که این روزها خیلی فکرم رو مشغول کرده ...حرص و طمع همه آدمهاست..تو هر چیزی...خیلی از ماها به خاطر طمع به داشتن چیزهای بهتر و جدیدتر  خیلی از ارزشها و داشته های خودمون رو رها می کنیم،از دست میدیدم و یا نادیده میگیریم .شاید هیچ وقت با خودمون فکر نکنیم که ممکنه تمام این بی توجهی ها و ارزش قائل نبودن برای اون چیزهایی که داریم ..برای همیشه اونها رو از ما دور کنه....برای همیشه همیشه ....از همه بدتر اینکه تصور کنیم اونها همیشه برای ما باقی میمونن......چیزی که این روزها رنجم میده ...ظاهر بینی همه آدمهاست...رنج می کشم که آدمهای اطرافم به جای اینکه قدر داشته هاشون رو بدونن و سعی کنن ازشون مراقبت کنن.....با بی توجهی رهاشون می کنن تا ببینن چی پیش میاد ....و چشمها و سرشون رو می گردونن تا پشت ویترینهاو عروسکها رو نگاه کنن....کفششون رو..لباسشون رو ...صورتشون رو...قشنگن نه ؟؟
شاید من آدم غیر عادی ای باشم....اما از بچگی از عروسکها بدم میومد .....چون می دونستم که روحی ندارن که مهربون باشه ..و از لبخندشون بدم میومد.....بدترین کابوس زندگیم ،زنده شدن عروسکها بود...می ترسیدم که عروسکها با اون لبخند مصنوعی روی لب و اون صورت زیباشون زنده بشن و خون من رو بمکن !!! ..این رو تو یه فیلم دیدم...یه شب یواشکی رفتم و نگاه کردمش...مامان می گفتن که : دخترم این فیلمه....الکیه ...هیچ عروسکی زنده نمی شه .....
الان عروسکهای زیادی بین ما هستن..توی کوچه ها ..خیابونها ...هر جایی رو که نگاه کنی .......چقدر قشنگن ...چه لبخند قشنگی دارن ......

چقدر شبیه آدمهان ...!!!
چقدر شبیه آدمهان !
چقدر شبیه آدمهان !