بی خوابی

ساعت ۲:۱۰ صبح روز جمعه است...خوابم نمی بره ... پنجشنبه شب یه جایی دعوت داشتم  که خیلی دوست داشتم برم ..اما نشد .....
امروز صبح با شیده داشتیم درباره رانندگی تو تهران حرف میزدیم و اینکه چقدر وضع خرابه ...فکر کنم شیده از روزی که اومده،پشت فرمون هفت هشت ده تا فیوز پرونده !! ؛)
ساعت ۱۱:۳۰ مامان وقت ام آر آی داشتند..اما تا یک ربع به یک طول کشید ...تو این مدت ۲ نفر اورژانسی آوردن که همه تصادف کرده بودن..آدم واقعا متاثر میشد..واقعا اینها بهای چی رو به این شدت می پردازن؟؟ رانندگی بد....به چه قیمتی ؟؟
خلاصه اومدیم بیرون بعد از کلی معطلی ..حالا اون موقع شب اگر کسی هوس بستنی کنه چی ؟؟ در بدر دنبال بستنی..اما همه مغازه ها بسته بود..بستنی رضا بالای یوسف آباد جایی بود که هر وقت مامان هوس می کردن میرفتیم اونجا..اما اونم بسته بود .... شیده هنوز وضعیت رفتنش بلاتکلیفه ... بلیط گیرش نمی آد..اما چون ممکنه شنبه زنگ بزنن و بگن که شب مسافره..از الان چمدونش رو بسته..همینجا گوشه اتاق ،چلوی چشم منه .... همیشه این جور مواقع حالم بد جور گرفته میشه ...
در کل امروز از اون روزای خیلی شلوغ بود ...
داشتم کامنت ها رو می خوندم .... ناشناس .. شهرام ...مسافر هتل کالیفرنیا ....نقره ای...دی داد..شیمبال ...دیوانه ....یاشا...ماهی دودی...لیلی .... کاوه ...سعید ...آرتا ...برام کامنت گذاشته بودن..مرسی بچه ها..در این بین  سعید کامنت جالبی گذاشته بود و از پس رفت من اظهار تاسف کرده بود :‌

[email | web]   سعید

برای من جالبه که با یک قهر میرید سفر و با یک آشتی دارید از خوشحالی پر در میارید ....یک زمانی وبلاگت پر از حرفهای قشنگ بود ولی گویا الان پسری تو زندگیته که تمام وبلاگت رو اون پر کرده ...این خیلی پوچه ... من فکر میکنم کسی وبلاگ مینویسه و میزاره که مردم بخونن و پیغام بزارن باید توش ۲ کلمه حرف برای گقتن داشته باشه ....این مشکل جوونهای ماست که هیچ حرفی برلی گفتن ندارند.... متاسفم ...
زندگی پر از چیزهای قشنگه که میشه ساعتها راجبش مطلب نوشت ...اینقدر پوچ نباشید.
به امید اینکه به عشق دیرینتون برسید تا بفهمید وقت بیشتر از نوشتن این حرفها ارزش داره ... متاسفم
فکر کنم تنها کسی که نفهمیده شما عاشق پسری هستید که منتظرید بهتون توجهی داشته باشه خود معشوق باشه

پنج شنبه 29 مرداد 1383 در ساعت 17:48

به هر حال من دوست داشتم از سعید تشکر کنم..چون به عنوان یک بازدید کننده و دوست انتقادش رو مینویسه  و این برای من خیلی مهمه ....
من همیشه بهترین راه ابراز احساسات و بیان صحبتهام رو ، نوشتن می دونستم ...همیشه  این برام بسیار خوشاین بوده که بتونم با کلمات بنویسم و به این ترتیب ذهنم رو مرتب و معین کنم ....روزی که اولین نوشتم رو در پرشین بلاگ نوشتم حدود آ دو سال و نیم پیش بود.... من هیچ وقت نمی تونم ادعا کنم که یک وبلاگ نویس حرفه ای هستم ..تنها چیزی که می تونم بگم اینه که من برای خودم می نویسم ....روی دفتر..روی کاغذ..روی وب ..همه ابزار و شیوه های اجرا هستن و بنا به امکانات آدمها تغییر میکنن .... وبلاگ این شانس رو به من داد که با دنیای بزرگتری از آدما روبرو شم ..و در این دنیا دوستان زیادی پیدا کردم ... مطمئننا هیچ دو نفری مثل هم نیستن..همونطور که حتی خود من و همه اطرافم هم در حال تغییر هستن ....هر از گاهی که اتفاقات مختلف در زندگی آدم میوفته روحیاتش تغییر میکنه..و من چون روحیاتم تعیین کننده نوشته هام هستن...پس حتما در نوشته هام تاثیر میزارن....
ورود هر آدمی به دنیای من اتفاق کم اهمیتی نیست که به خاطر تغییر لحن نوشته هام ازش متاسف بشم ...من برای افراد درون دنیام ارزش زیادی قائلم و دنیای من رو افکارم و مجموعه این آدمهاتشکیل میدن ...دارم یاد میگیرم که دموکراسی رو درک کنم و بدونم که هر آدمی مختاره که در دنیای خودش زندگی کنه ... باید بدونم که برای کسی یا چیزی ابراز تاسف کنم که ارزش و معنای و جایکاه اون رو نزد طرف مقابلم به خوبی شناخته و بررسی کرده باشم .....
به هر حال ...هر انتقادی بزرگترین حسنش اینه که ادم دوباره اون اتفاق رو مرور میکنه تا بفهمه چرا ازش انتقاد شده  .... و انفقاد سعید موجب شد دوباره برگردم به این فکر کنم ..چرا سفر ؟ چرا تاسف ؟
سفر من سفر بسیار مفیدی بود..سفری به درون خودم ........
شب بخیر (‌صبح به خیر )