آخر هفته خیلی خوبی بود .....
احساس قدرت میکنم چون شاید جزء معدود زمانهایی بود که تونستم مسئله ای که مثل خوره آزارم میداد رو خیلی زود حل کنم ونزارم که بیشتر از این آزارم بده ... توی این یک هفته به اندازه ۱۰ سال بزرگ شدم .... دیدم نسبت به خیلی آدمها و خیلی اتفاقات و خیلی تعلقها تغییر کرد...یک چیزی رو خوب یاد گرفتم ..تعلقی که یک شبه به تعلقی دیگه تبدیل بشه ..و جای خالیی که با هر موجودی قابل پر شدن باشه ..ارزش یک لحظه تامل و تعلل رو نداره ... باید گذاشتش و گذشت ...
.توی زمانی که همه فقط خودشون رو میبینن و خودشون، ُگناه بزرگیه اگر که به فکر خودم نباشم...فقط حواسم باشه که اون من درونم اونقدر بزرگ نشه تا به جز خودم کس دیگه ای رو نبینم..آخه اینجوری دنیام خیلی کوچیک میشه و من نمیخوام توی دنیای کوچیک و محدودی باقی بمونم ... یاد گرفتم به هر کسی اونقدر احترام بزارم که خودش برای خودش قائله ...نه بیشتر و نه کمتر ....یادگرفتم که هرگز به خودم مغرور نشم، چون غرور آدمها رو خیلی کوچیک میکنه ...
حالا حرف مامان رو کاملا درک میکنم : درخت هر چه بارش بیشتر باشه،سرش پایین تره !

هرچی بوده ونبوده رو گذاشتم پشت سرم و به استقبال سال جدید میرم و بر عکس سال ۸۲ که در پایان اسفند یک فلش بک داشتم..بدون هر برگشتی به سالی که گذشت، فقط به روبرو نگاه میکنم وهر چیزی که باید ببخشم رو میبخشم .... و ذهنم رو آماده میکنم برای تمام اون چیزهایی که باید یاد بگیرم و تمام اون نیروهایی که باید در خودم جمع کنم تا به آرزوهام برسم .... نمیدونم چطوری..اما احساس خیلی خوبی دارم..احساس سبکی..احساس میکنم که چشمام باز شده..از یک خواب سنگین و طولانی ....


خداحافظ فکرای آزاردهنده...خداحافظ احساسات ناخوشایند ...خداحافظ نیروهای منفی درون من ...خداحافظ رفقای نیمه راه .............  خداحافظ !