بازگشت-گروه ۸ - تروریسم و افکار پراکنده هاله !

خوب !!!‌ من از اسکاتلند برگشتم ....... !
خدا رو شکر هر جا که پا میزارم پر از اتفاق و هیجانه !!! مثل بمب گذاریهای لندن ....  !!!
به هر حال برگشتم ..... سفر عجیبی بود ..... به محض اینکه رسیدم رفتم سر کار..از همه بدتر وقتی که آقای .... باهام حرف میزد ،خوابم برد !!!! وای :)))  یک لحظه فکر کردم که از ارتفاع ۱۰۰ متری پرت شدم پایین !!! :))))) خودم یک متر پریدم !!!‌:)))))



چی بگم ؟!
روزهای عجیبی رو میگذرونم ...خیلی شلوغم !!! شاید خیلی وقته که ننوشتم ... شاید خیلی وقته که حرف نزدم ...همیشه اشکالاتم رو بوده ..... همه از من اون چیزی رو میبینن که از اشکالاتم میبینن ......شاید پر از مشکلاتم و افکار عجیب و غریب.... اما برای خودم ...زندگیم،آینده و کسانی که دوستشون دارم .... ارزش زیادی قائلم..حتی اگر هرگز ندونن !......
هر روزی که میگذره پر از احساسات ضد و نقیض میشم و خالی .....دوست داشتن برای من پیمان مقدسیه ...و احتیاج به امضا و خطبه و ...... احتیاج به هیچ سندی نداره ... و گسستن هیچ پیمانی برام آسون نیست .......... ای کاش می تونستم به ۱۰ سال دیگه بپرم و تمام این روزها رو بگذرونم بدون اینکه رنج و سختیشون رو درک کنم ....
امروز زنگ زدم به ... دلم میخواست با کسی حرف بزنم..شاید کمکم کنه ..میگفت : هاله !! خیلی ها دوست دارن جای تو باشن...دیگه از زندگی چی میخوای ؟ تو ناشکری ! زیاده خواهی ... دنبال آرزوهای عجیبی ....... ! حرفی نداشتم ..... فقط گوش میکردم ..... دلبستگیهای من خیلی ساده هستند ... شاید همراه خوبی نباشم ،اما همیشه سعی کردم که همراه باشم و قابل اعتماد ..... گاهی برای دلبستگیهام به اجبار خیلی چیزها رو از دست دادم که شاید هرگز جبران نشن .... احساسات همیشه به آدمها راست نمیگن ! شاید بهترین دوست و بدترن دشمن آدم ،احساسش باشه ! ....
یادمه همیشه بزرگترین لذت زندگیم روابط انسانی ای بود که تجربه میکردم .... بزرگترین لذت زندگی من زمانی بود که دوست داشتن رو،دوست داشتن واقعی رو تجربه کردم ...زمان زیادی نمیگذره .... اما چقدر سخته اگر مجبور شی به خاطر ناشناخته ای به نام آینده ،به خاطر واقعیتی به اسم زندگی و رویای تلخی به اسم حقیقت که ناگزیر از باور کردنش هستی ،بگذاری و بگذری ..شاید هیچ لحظه ای تلخ تر از این لحظه نباشه ... که حتی تصورش تمام ساخته های ذهنی آدم رو فرمت میکنه !! تمام توجیهاتی که برای خودت میسازی تا باور کنی که باید گذاشت و گذشت ..... اما مگه میشه ؟؟
ذهنم خیلی شولوغه .... بزرگترین ترس زندگی من بعد از ناشناخته ها ..تنهایی بود ...وگاهی مجبوری که یک ترس رو به ترسهای دیگه ترجیح بدی...
ساعت ۱:۳۰ صبحه ..مطمئنا کمبود خواب ندارم که خوابم نمیاد ! دلم میخواست کسی بود که باهاش حرف میزدم و کمکم میکرد .....اعتماد های نداشتم رو بهم برمیگردوند ... رویاهای خوابیدم رو بیدار میکرد .....دستش رو محکم میزد پشتم و میگفت که هستم ..واقعا هستم ...رو پاهات وایسا به هیچی هم فکر نکن... وقتی که تصمیم میگرفت دستش رو به من بده ...محکم دستم رو میگرفت و یک لحظه هم تردید نمیکرد .....که لحظه ای تردید تمام دنیای آدم رو سست میکنه  .... ای کاش قبل از اینکه بدونیم که چه میکنیم ،هرگز به هم دستی دراز نکنیم  :)‌
شاید تنهایی رو برای همیشه زندگی انتخاب کنم که احساس خستگی زیادی میکنم ....